Sa kalagitnaan ng iyong pag-iisa ay naitanong mo sa iyong sarili ang mga salitang ito, "Ano? Sino? Paano? Kailan? Saan?" Ikaw na ang bahala kung ano ang idudugtong mo.
Kung hindi ka nakaupo, nakahiga ka. Sinubukan mong manood ng telebisyon. Pinatay mo. Walang saysay. Kinuha mo ang makabagong plaka at pinatugtog iyon. Pinili mo ang rock. Humihiyaw ka na ngayon kasabay ng pagsigaw ng paborito mong rakista. Ibinato mo ang unan. Nagtatatalon ka. Sandaling naghari ang ingay. Ang sumunod na kanta ay naging malumanay. Malungkot. Nagpapagunita ng mga alaalang dapat hindi na nangyari. Pinahinto mo ang plaka. Hayan na naman ang katahimikan. Nahiga ka ulit - nakatingin sa kisame.
Katahimikan sa gitna ng pag-iisa- perpektong pamagat kung nais mo mang magsulat ng sarili mong kuwento. Ilakip mo na ang kalungkutan kung nais mong magpaka-senti.
Tinignan mo ang iyong manipis na telepono sa ibabaw ng mesa. Bigla mong naalala ang iyong mga kaibigan. Ngunit may pag-aalinlangan ka. Baka naman kasi lahat sila ay abala sa kani-kanilang buhay. Subalit nais mo silang masilayan kaya ayon pinindot mo ang buton. Tinawagan mo ang sampu sa kanila. Pero lima lang ang dumating. Hindi ka nalungkot sapagkat nasanay ka na.
May nagsindi ng yose. Nakisali ka. May kumakain. Binigyan mo ng serbisa. May naggigitara. Kumanta ka. May nanonood ng telebisyon. Siya mismo ang pinanood mo. Napailing ka. Nagpasya kang kunin ang alak na matagal ng nakatabi. Nagsimula na.
Pagkaraan ng ilang sandali ay nagtatawanan na ang lahat. Tawa ng tawa. Para bang katapusan na ng mundo bukas. May biglang nagsisisigaw kasama na ang mura. Sinaniban na siya ng masamang ispirito ng alak. Humalakhak kayong lahat sapagkat iyon ang tanging paraan niya para mailabas ang tunay na saloobin. May biglang yumakap sayo at nagpasalamat. Nabigla ka pero lihim kang napangiti.
Kung ganito palagi ang mga tagpo, ayaw mo ng dumating ang bukas. Sana wala ng bukas.
Kaibigan ang tawag mo sa kanila. Mapalad ka kung ang limang dumating ay pawang mga totoong tao.Umuwi na sila. Hindi mo na alam kailan ulit kayo magkikita. Napabuntong-hininga ka. Sinamahan ka ulit ng katahimikan.
Kung sakaling hindi mo nakilala ang katagang 'Kaibigan'? Ano ka kaya ngayon? Posibleng ikaw ay tinaguriang isang 'Dakilang Anak-ka-ng-Ina-Mo at Anak-ka-ng-Ama-Mo.’ O kaya’yBilanggo ng Lintik na Pag-ibig. O di naman kaya'y Uod ng mga Libro o isang Adik ng bisyo kung tawagin ay Trabaho. O kaya'y nilalang ng Kadiliman.
May malawak kang pananaw tungkol sa kamatayan. Naiisip mo iyon. Naitanong mo rin kung ano ang pinakainam na paraan ng masayang kamatayan. Naging katuwaan niyo ito ng mga kaibigan mo. Mga loko-lokong kaibigan. Pero kinalimutan mo ang tungkol dito sapagkat sinaad daw ng Diyos na hindi katanggap-tanggap ang pagkitil sa sariling buhay.
Napabuntong-hininga ka. Kung anu-ano na lang ang pumapasok sa mapaglaro mong utak. Ngunit sa ngayon isang aspeto lamang sa buhay mo ang iyong naiintindihan: ang kaibigan na tinuturing mong isang pamilya kasama na doon ang pinakadakila na Diyos. Isang palaisipan sa iyo kung bakit malabo ang ibang importanteng aspeto ng iyong buhay. May isang kaibigan ang nagsabi na isa lamang iyan sa realidad ng buhay. Wag mong tawaging problema. Realidad. Hindi mo siya nakasalubong noong ikaw ay estudyante pa lamang.
Ang iyong pag-iisa ay isa sa mga realidad na nakapaghihina ng iyong sistema. Pero hindi ibig sabihin na mamamatay ka na dahil dyan. Andyan ang iyong mga kaibigan. Tawagan mo sila. Mapalad ka kapag nadagdagan ng isa. E di anim na. Paano kung tatlo o dalawa o isa na lang? O ang masama wala ng dumating? Mapalad pa rin. Hindi ikaw kung hindi sila sapagkat andiyan ka pa rin, hindi nawawala.
Alam kung na ang itatanong mo, “Paano kung ikaw naman ang mawala?”
Ito ang dapat malaman mo: ang Kaibigan hindi nawawala.
No comments:
Post a Comment